Tussen Historische Hagen: de Juffertjes op bezoek bij “de Villa”in de Ooijpolder, 21-8-2014
Het duurde even, deze morgen, voor de routeplanners alle juffertjes op het goede adres hadden gebracht, de regio Nijmegen is niet zo eenvoudig..Maar voor auto één, bestuurd door Annemartien( met Marja en mijzelf als passagiers) was er bij aankomst al een leuke extra: een foto-expositie, gemaakt door een vriendin van Marja, en voor sommigen nóg aantrekkelijker: een tassen-expositie, beide opstellingen nog een overblijfsel van het afgelopen open- tuinenweekend. En bovendien stond de koffie klaar. Wij hadden ons al heerlijk in de stoelen geïnstalleerd, met een prachtig overzicht over de voorste tuingedeelten, toen de anderen arriveerden. Want wat een genot na de buien van de laatste dagen: wij zaten in de zon!
Onze gastvrouw, mevrouw Frederix, vertelde eerst iets over de plek zelf. Het huis was in de buurt “de Villa”genoemd, omdat het in 1936 het eerste huis in het buitengebied was geweest, dat geen boerderij was;. het was niet spectaculair groot of zo. In WO II was het huis een noodhospitaal van het Rode Kruis, met een gemarkeerd dak; zo werd het gespaard voor bombardementen, evenzo de vijf majestueuze “polboerderijen”, die er omheen lagen ( die waren trouwens veel ouder, rond 1700, en op zandruggen, zgn rivierduinen, gebouwd, praktisch in het rivierengebied). Het Wonder van Wercheren werd dat later genoemd, naar dit buurtschap. In de omgeving was er nog steeds aandacht hiervoor, en er zijn diverse gedichten aan gewijd, die ook in de tuin hun plaats hadden gekregen, om de herinnering levend te houden.( oa uit de Bundel: een tuinman is een dichter, van Paul Geerts).
Tien jaar geleden was dit terrein nog vooral weiland, met een rijtje gebouwen, lekker praktisch naast elkaar. Deze stonden nu meer versprongen en uit elkaar . De hele oppervlakte is twee hectare, en die is in verschillende fases ingeplant. Wel was er één duidelijk uitgangspunt: de aanplant moest in het landschap passen en het landschap moest zichtbaar blijven. Het toeval kwam te hulp: er kwam een historische aanplant van een erfscheiding te koop, door ruilverkaveling. Vraag niet hoe, maar in elk geval met shovels zijn de meidoorns, wilde rozen, en andere wat stekelige hagen, plús de gevlekte Aronskelken eronder, in porties naar de tuin van de Villa overgebracht. Ze zijn daar aan de buitenrand in groepen neer gezet, en worden een beetje golvend geschoren. Zo passen ze bij de glooiende rand van de Nijmeegse stuwwal, die de achtergrond vormt voor de achterste tuin, de grassentuin. Tussen de grassentuin en de siertuin ligt een paardenweide, de paarden hebben een soort overpad naar een grote poel, restant van kleiwinning voor de steenbakkerij in de verte.
Nu is het hoge woord gevallen: klei. Daar kunnen wij op de Amersfoortse zandgrond alleen maar bij zuchten…klei! Dat betekent wuivende bossen bloemen, waar ik moeizaam tot zes-en-een-halve knop kom…( ja, ik weet het, het is zwaar spitten, maar dan heb je ook wat).Goed, klei dus, en daarop waren wel wonderen verricht. Er was een intrigerende buxus-knopentuin, met weinig aantasting van de gevreesde ziekte gelukkig, het zag er uit als een Ierse boekverluchting, al dat kruipdoor sluipdoor. Op de website staat er een fraaie winterfoto van.
Dan de siertuin of hoe je het wilt noemen, met een soort nep tuinkamers: een geschoren buxusblok zette je wat op het verkeerde been, want daarachter sprong dan een border wat naar achteren, maar daar bleef het, tot mijn opluchting, dan bij. Heel geraffineerd vond ik dat, het richtte wel je blik, maar er was niet dat opgesloten effect , wat tuinkamers zo kunnen hebben, echt een vondst.
De beplanting maakte een hele rustige, uitgebalanceerde indruk, door de grote groepen in vaak in elkaar overlopende tinten. Uitgangspunt steeds donkerbordeau, geflankeerd door lichtere en donkerder varianten roze, lila, blauw en gecontrasteerd met oa lime en diverse geeltinten. Schitterend: Kerengeshoma en Strobolanthus, ja, staan bij mij ook in één perk, maar hier!! Ook de Phlox Paradise Blue deed het uitbundig.
Er was een vijver met waterlelies en heel veel kikkers, maar toch niet genoeg om de jonge ooievaartjes in leven te houden, op het nest aan de buitenrand, die hadden het niet gehaald, sneu.
Inmiddels was er ook een bomentuin in ontwikkeling met oa een Paulownia, en diverse afleggers van de Clerodendron. We kwamen ogen tekort, want na een wandeling langs de oude hagen, kwamen we in de grassentuin. Wat een weelde stond daar. Ik vind grassen altijd heel lastig, dus in de namen schiet ik te kort, maar er stond een enorme pol Molinia enz, Transparant, en dat was hij dan ook, schitterend boven de vijverrand. Maar ook ( eenjarig) Nevelgras kon me zeer bekoren, en tussen de grassen weer allerlei bollen, zoals een bijzondere kleine Allium, maar ook een Echinacea Green Juwel, een Monarda Scorpion, de enige betrouwbare soort, volgens onze gastvrouw. Verder complete velden Kallimerus met witte hoge Persicaria, heel elegant. Een klein paadje bracht je boven op het heuveltje van de uitgegraven grond van de vijver; boven keek je prachtig over het geheel en zag je de ronde, vloeiende lijnen heel mooi.
Tot slot was er nog de moestuin, alleen daar zou je al een groot deel van je tijd in moeten steken. De dagen hebben hier vast meer dan 24 uur! Ook hier zag alles er tiptop uit, alsof er geen slakken bestaan die gaten in de courgettebladeren knagen? Palmkool, Roodlof, gele courgettes en witte frambozen, en uitbundige snijbiet: het kleurenfestijn ging hier gewoon door.
Het was bijna teveel voor één bezoek, maar na ruim 2 uur zijn we toch vertrokken. Met een klein groepje lunchten we bij Oortjeshekke, waar we ooit, in een hittegolf, met de tuinreis hebben overnacht. En we praatten na tot de lucht bedenkelijk zwart werd, en we de auto weer in zijn gevlucht, maar de bui viel pas na Arnhem. Met ruim 200km op de teller kwamen we weer thuis. Daar ontdekte ik, dat door het lopen in het natte gras , mijn rode schoenen zo veel hadden afgegeven dat mijn voeten de hennakleur uit de jaren ’70 hadden gekregen. Van top tot teen verzorgd dus, deze tuinuitstap.! Met dank aan Nora.
Susien